اندیشکده آمریکایی: توافق راهبردی 25 ساله باعث تقویت چشمگیر ایران در منطقه خواهد شد خبرنگاران - وبلاگ اخبار و رویدادها

به گزارش وبلاگ اخبار و رویدادها، چین در قالب این توافق از دسترسی ترجیحی به مجموعه ای از پروژه های زیربنایی ایران بهره مند شده و بنادر و تأسیسات دریایی جدیدی متناسب با تجارت منطقه ای رو به شکوفایی و حضور دریایی فزاینده خود دست وپا نموده است.

به گزارش گروه مالی وبلاگ اخبار و رویدادها، شورای سیاست خارجی آمریکا در یادداشتی به قلم ایلان برمن معاون ارشد این اندیشکده محافظه کار نوشت: جاه طلبی های ژئوپلیتیکی چین در خاورمیانه طی روزهای سرانجامی هفته یک جهش عظیم رو به جلو را تجربه کردند و مقامات چین و ایران به منظور امضای یک قرارداد همکاری گسترده جدید در تهران گردهم آمدند. این نشست که در جریان ملاقات رسمی وانگ یی وزیر امور خارجه چین از جمهوری اسلامی برگزار گردید، روندی را مدون می سازد که از مدت ها قبل در حال شکل گیری بوده است: یک همسویی مهم و عظیم راهبردی میان پکن و تهران.

این کارشناس آمریکایی می نویسد: رئوس کلی این سازوکار از ماه ها قبل تعیین بوده است. تابستان سال گذشته، محمدجواد ظریف وزیر امور خارجه ایران علناً فاش کرد که مجلس این کشور در حال سپری کردن مراحل نهایی تدوین طرحی جهت همکاری بلندمدت با چین است.

این قرارداد ظاهراً یک توافق راهبردی فراگیر 25 ساله به ارزش 400 میلیارد دلار بود که موارد گوناگون از مشارکت چین در بخش مخابرات ایران گرفته تا همکاری های نزدیک تر میان نیروهای مسلح دو کشور را دربرمی گرفت.

با اینکه جزئیات کامل شراکت راهبردی جامع که اخیراً توسط وزرای امور خارجه ایران و چین تدوین گشت هنوز افشا نشده است، اما به نظر می رسد این جزئیات کم وبیش همان مواردی هستند که در ماه ژوئیه مدنظر قرار گرفتند.

چین در قالب این توافق از دسترسی ترجیحی به مجموعه ای از پروژه های زیربنایی ایران بهره مند گشته و بنادر و تأسیسات دریایی جدیدی متناسب با تجارت منطقه ای رو به شکوفایی و حضور دریایی فزاینده خود دست وپا نموده است. در عوض، چین رسماً نقش شریک جهانی اصلی جمهوری اسلامی و شریان حیاتی مالی این کشور در مواجهه با هرگونه فشار آینده احتمالی از طرف آمریکا یا اروپا را ایفا می نماید.

این اندیشکده ادامه داد: با وجود این، توافق مزبور همچنین نشان دهنده آن است که ردپای منطقه ای چین در حال تغییر است. پکن طی نیم دهه گذشته عملاً بر روی گسترش نفوذ خود در خاورمیانه به وسیله سرمایه گذاری های مالی، حمایت سیاسی از حکومت های منطقه، و حتی تماس های عمیق با ارتش های محلی متمرکز گشته است.

بخشی از این توجهات بی شک به ابتکار کمربند و جاده این کشور مربوط می گردد. ابتکار مزبور عبارت است از شبکه ای از پروژه های زیربنایی و توافقات تجاری که پکن بواسطه آنها اکنون به دنبال شکل دهی مجدد نظم جهانی است. اما کوشش چین در خاورمیانه ماهیت فرصت طلبانه نیز دارد؛ در شرایطی که آمریکا طی سال های اخیر بطور فزاینده ای از امور منطقه فاصله گرفته است، یک خلأ سیاسی شکل گرفته که پکن همیشه بسیار مشتاق بوده آن را پر کند.

در بخش دیگری از این گزارش آمده است: چین تا به اینجای کار در راستای فائق آمدن بر شکاف های فرقه ای عمیق در خاورمیانه به سختی کوشش نموده است. برای نمونه، نزدیکی پکن به ایرانِ شیعه به لحاظ تاریخی به وسیله نزدیکی به کشورهای سنی نظیر مصر، امارات، و عربستان متوازن شده است.

این کشورها به نوبه خود از سرمایه گذاری های عظیم چین منفعت فراوان برده اند و به همین دلیل دوست ندارند به درخواست واشنگتن مبنی بر انتخاب میان آمریکا و چین در قالب رقابت میان قدرت های عظیم توجه نمایند.

شورای سیاست خارجی آمریکا مدعی شد: با این حال، توافق جدید میان چین و ایران اکنون شاید این موازنه را برهم بزند. دولت چین به وسیله توافق مزبور ظاهراً دارد این پیغام را می فرستد که حکومت روحانیون ایران را به عنوان شریک خود در منطقه انتخاب نموده است. این توافق به وضوح جمهوری اسلامی را در رأس رسالت منطقه ای چین قرار می دهد، آن هم به گونه ای که شاید در نهایت به تقویت چشمگیر حکومت حاکم بر تهران منجر گردد.

این اندیشکده آمریکایی در سرانجام توضیح داد: البته چینی ها کوشش خواهند کرد تا حکومت های سنی منطقه را متقاعد نمایند که هیچ چیز عوض نشده است. اما مقامات در ریاض، ابوظبی، و دیگر پایتخت های خاورمیانه باید محتاطانه عمل نمایند و در مورد آگاهی از جزئیات همسویی راهبردی جدید چین با جمهوری اسلامی به پکن فشار بیاورند.

آنها همچنین باید این سؤال را مطرح نمایند که با توجه به پیوندهای مالی، سیاسی، و نظامی رو به رشد چین با کشوری که دشمن منطقه ای آنها محسوب می گردد، پکن میخواهد دقیقاً به چه نحو یک شریک قابل اتکا برای آنها باقی بماند.