آینده ادبیات در دستان ژانر فانتزی، برای حفظ فرهنگ باید فانتزی نویسی را تقویت کرد - وبلاگ اخبار و رویدادها

به گزارش وبلاگ اخبار و رویدادها، به گزارش خبرنگار خبرنگاران در همدان، نخستین دوره جایزه قلم هگمتانه در هفته گذشته که به نام کتاب مزین بود، ازسوی اداره کل فرهنگ و ارشاد اسلامی استان همدان و با همکاری خانه کتاب و ادبیات ایران برگزار گردید. کتاب زاستر (آن سوتر از مرگ) اولین اثر هادی نورمحمدی کمال، نویسنده جوان همدانی در این جایزه، عنوان برگزیده رسته ادبیات داستانی را از آن خود کرد. این کتاب که اواخر سال 1398 توسط نشر ایهام منتشر شد، 236 صفحه دارد و به چهار فصل تقسیم شده است و با شمارگان 700 جلد و به قیمت روی جلد 40 هزار تومان روانه بازار شده است.

هادی نورمحمدی کمال نویسنده کتاب زاستر (آن سوتر از مرگ) متولد 1369 در روستای خوشاب علیا از توابع شهرستان بهار استان همدان است. وی دانش آموخته رشته زبان و ادبیات فارسی است. دوره لیسانس را در دانشگاه بوعلی سینا و مقاطع کارشناسی ارشد و دکتری را در دانشگاه علامه طباطبایی در تهران، گذرانده است. نورمحمدی کمال 5 سال است که در دبیرستان های همدان و شهر گل تپه، ادبیات فارسی و نگارش را به دانش آموزان می آموزد. گفت وگوی ما با نویسنده کتاب زاستر (آن سوتر از مرگ) و برگزیده نخستین دوره جایزه قلم هگمتانه در ادامه از نظر مخاطبان می گذرد.

از عنوان کتاب آغاز کنیم. این عنوان به چه معناست و چه شد که این نام را بر کتاب گذاشتید؟

زاستَر یک اصطلاح ادبی قدیمی به معنای از آن سوتر است. این اصطلاح اکنون منسوخ شده است. چون این اسم ناآشنا بود زیرعنوان کتاب را آن سوتر از مرگ قید کردم.

این کتاب یک رمان فانتزی درباره جهان پس از مرگ است. ادبیات فانتزی و رمان فانتزی در ایران زیاد مطرح نیست و صندلی خود را فعلا نتوانسته است پیدا کند. رمان هایی که در ژانر فانتزی نوشته می شوند بیشتر در حوزه ادبیات کودک و نوجوان هستند و رمان جدی که شبیه رمان های فانتزی مشهور جهان مثل کیمیاگر اثر پائولو کوئیلو یا شبیه شازده کوچولو باشد، در ایران نداریم. با توجه به این پیش زمینه ذهنی که داشتم، نوشتن را آغاز کردم؛ حدود سه سال برای نوشتن این رمان زمان گذاشتم. اکنون در حال نوشتن زاستَر 2 با زیرعنوان مرد خدایان هستم.

فکر می کنید رمان فانتزی در ایران چقدر مخاطب دارد؟ آیا آینده روشنی را برای این ژانر از داستان نویسی متصور هستید؟

من روی این کار خیلی جدی کار کردم. همواره ادبای بزرگ گفته اند که اصل ادبیات این است که خودش بجوشد؛ چه شعر باشد و چه داستان. محتوا و مفاهیمی که در این رمان مطرح شده است، جوشیده و آمده است و من با محاسبه منطقی به سراغ این ژانر نرفتم. این محتوا به ذهن من خطور نموده و آن را نوشتم و به شکل رمان حاضر درآمده است اما فکر نمی کنم ژانر رمان فانتزی در ایران صندلی ویژه ای داشته باشد. این ژانر بیشتر در حاشیه واقع شده است. در میان رمان های عامه پسند، بیشتر رمان های عاشقانه مطرح هستند و در بخش رمان های جدی تر، رمان های اجتماعی و رمان های مدرن و پست مدرن خیلی هوادار دارند و به آن پرداخته می شود. در ایران رمان فانتزی صندلی آنچنانی ندارد درحالی که در جهان چندسالی است که رمان فانتزی جلوتر از سایر ژانرهای داستانی و پرهوادارترین ژانر است. امیدوارم که این اثر به گونه ای باشد که توجه منتقدان و اهالی ادبیات را جمع کند و منتقدان به رمان فانتزی هم توجه داشته باشند.

من به آینده رمان فانتزی در ایران بسیار امیدوار هستم زیرا معمولا چیزهایی که در غرب مُد می شود، مقداری با تاخیر به کشورهای مثل ایران می رسد وقتی این ژانر در جهان مطرح است؛ قطعا به مرور تاثیر خود را می گذارد و نوجوان هایی که ارتباط خوبی با فانتزی جهان پیدا نموده اند، اگر کارهای خوبی در ایران ببینند، می توانند به خوبی به طرف آن حرکت نمایند. هر کسی در هر زمینه ای فعالیت می نماید، آنالیز می نماید و آینده اش را روی آن می گذارد، امیدوار است که بازدهی خوبی داشته باشد و من بسیار امیدوارم. از طرفی دیگر فکر می کنم شاید لازم باشد در سطح کلان سیاست گذاری شود. وقتی می بینید که نوجوانان و جوانان به سمت بازی های کامپیوتری می فرایند، تنها راه برای حفظ فرهنگ این است که از اساطیر و قهرمانان و فضا و زمان و مکان و جامعه و فرهنگ خودت بهره ببرید. در زمینه ادبیات داستانی نیز این مسئله مطرح است اگر به مرور شاهد این باشیم که نوجوانان و جوانان ما به ادبیات فانتزی گرایش پیدا نمایند باید آماده باشیم و نویسندگانی باشند که در این زمینه کارهای خوبی ارائه نمایند اگر این کار را نکنیم، به ناچار جوانان ما مجبورند آثار غربی را بخوانند.

هر چقدر هم آثار غربی پیروز باشند، احساس لذت حقیقی و کامل را به آن ها نمی دهد؛ زیرا حس می نمایند مربوط به یک جامعه و فرهنگ دیگر است. فضا آشنا نیست و فکر می کنم مقداری در این زمینه غفلت شده است حتی اگر ما این را در نظر بگیریم و حتی بدبینانه در نظر بگیریم و بگوییم از ادبیات فانتزی استقبال چندانی نخواهد شد و عادی خواهد بود، باز هم با یک عرصه خالی روبرو هستیم. نویسندگان قدَری نداریم که به طور جدی روی بحث فانتزی کار نمایند و عده ای هم که تمایل دارند بتوانند توجهشان را جلب نمایند. فکر می کنم قطعا رمان فانتزی آینده خوبی خواهد داشت؛ البته اگر مقداری سیاست گذاری شود و نویسندگان بیشتری به آن توجه نمایند.

تعریف شما از داستان فانتزی و تمایز آن با سایر گونه های ادبی از جمله علمی و تخیلی چیست؟

رمان های اجتماعی به نوعی به عنوان رمان جدی و مسلط به جامعه، مطرح می شوند. بیشتر مکتب های ادبی مثل رئالیسم، مدرنیسم و مانند این ها، بیشتر به دنبال این هستند که تعبیری از واقعیت های اجتماعی را داشته باشند. و با طرز بیان خودشان واقعیت های اجتماعی را بازتاب دهند؛ اما در بحث رمان علمی تخیلی و رمان فانتزی بحث واقعیت های اجتماعی که جامعه با آن درگیر است و دست و پنجه نرم می نماید، به طور مستقیم مطرح نیست و بیش از هر چیز تخیل و آینده و اینکه چه اتفاقاتی ممکن است در آینده رخ دهد، مطرح است.

اگر بخواهیم به تفاوت رمان علمی تخیلی و فانتزی بپردازیم؛ رمان علمی تخیلی بیشتر به جلوه هایی از پیشرفت علم و صنعت و تکنولوژی و چنین مسائلی پرداخته می شود. مرکزیت این داستان ها بحث پیشرفت علمی و رشد علمی انسان در آینده است. اما در ژانر فانتزی در بسیاری از اوقات ممکن است داستان به گذشته بازشود، به اساطیر بازشود و ممکن است جهانیی را متصور شود که نه تنها در رمان های واقع گرا که در رمان های تخیلی هم شاید نتوانیم با آن ارتباط برقرار کنیم؛ مثلا شخصیت های اساطیری یا انسان خدایان یا موجودات بزرگ الجثه و عجیب و غریب، این ها عناصری هستند که در رمان فانتزی مطرح هستند و به آن پرداخته می شود در حالی که در رمان های واقع گرا و حتی تخیلی ممکن است این گونه مسائل مطرح نباشد.

در رمان ترانه یخ و آتش یا سریال پُسرهوادار بازی تاج و تخت بیش از اینکه بخواهند از اساطیر واقعی استفاده نمایند، بیشتر از ساخته های ذهن استفاده می کردند و تکیه آن ها بر اساطیر نداشته هالیوود و آمریکا بود؛ درحالی که اگر بخواهیم مقایسه کنیم، تاریخ و فرهنگ و اساطیر ایران بسیار غنی است. اگر ما توجه ویژه ای به جهان فانتزی داشته باشیم، در ایران مطمئنا اثرهای قوی و بزرگی می تواند ایجاد و خلق شود که با آثار مهم جهانی بتوانند رقابت داشته باشند.

من در این رمان از شخصیت های اساطیری استفاده کردم و آن فضایی که خلق کردم و آن جهانی که متصور شدم، در این رمان فانتزی به من خیلی راحت اجازه داد که بتوانم شخصیت های اساطیری مثل رستم، اسفندیار، بهمن، کیکاووس و کیخسرو و خیلی از شخصیت های مطرح در اساطیر ایرانی را وارد روایت داستانی کنم و در خصوص آن ها حرف بزنم و جزو شخصیت هایم قرار دهم. این یک ظرفیت بسیار بسیار بزرگ است که هر کشور و فرهنگی از آن برخواردار نیست و یک امتیاز بزرگ برای نویسندگان ایرانی است. در نهایت تمثیلی از عرفان هم به این کار راه داده ام و شخصیت اصلی در نهایت سلوکی عرفانی پیدا نموده است.

درست است که از شخصیت های اساطیری استفاده نموده ام اما جنبه های فردی را هم در نظر داشته ام. شخصیت اصلی به قولی در روایت داستانی و در کنار شخصیت های دیگر به دنبال تکامل است و این را به شکل یک سلوک عرفانی به نمایش گذاشته ام و باز این هم به این موضوع بازمی شود که عرفان ما بسیار غنی است و ما می توانیم به خوبی از آن استفاده کنیم.

درست است که گفتم این فضا به من اجازه داده است تا از شخصیت های اساطیری استفاده کنم اما قبل از اینکه من به این آسانی برسم و فضا به من اجازه دهد که از شخصیت های اساطیری استفاده کنم، طراحی طرح اولیه بسیار سخت بود زیرا جهان پس از مرگ، جهانی است که کسی حرف ثابت شده ای درباره آن نزده است. اگر یک نفر بخواهد خیلی جدی درباره جهان پس از مرگ حرف بزند، دست و بالش بسیار بسته خواهد بود. در مرحله نخست مثلا وقتی نویسنده رئالیست نوشتن را آغاز می نماید، مکان را دارد و می تواند از شهر و روستا یا خانه ای داستان را آغاز کند، زمان را دارد و می تواند از یک دوره تاریخی استفاده کند، فضا را دارد می تواند از اجسام و افراد استفاده کند؛ اما کار من یک سختی بسیار بزرگی داشت در مرحله نخست من نه فضایی داشتم و نه مکان و زمانی. خلق این ها در مرحله اول بسیار بسیار سخت بود. اما زمانی که طرح آماده شد، خیلی خوب توانستم از آن استفاده کنم و مطمئنم اگر مخاطب آن را بخواند. نظرش جلب خواهد شد. چون در این رمان به جهان پس از مرگ می پردازیم از بعضی از شخصیت های غربی استفاده کردم زیرا دوست داشتم مقداری حالت جهانی داشته باشد اما بیش از این ها به اساطیر ایران توجه داشتم.

یعنی با دیدی جهانی و تاکید بر اساطیر و افسانه های ایرانی زاستَر را نوشتید؟

بله، دقیقا. در کلیت دیدگاه جهانی بود و شخصیت با فرهنگ های مختلف برخورد دارد اما از اساطیر ایرانی بیشتر استفاده کردم. در قسمت های پایانی داستان هم درگیری و تقابلی بین اسطوره گرایی و قهرمان گرایی وجود دارد. به هر حال برداشت هایی متفاوت تری در این رمان وجود دارد. در بحث فرمالیسم سعی کردم بحث آشنایی زدایی هم در آن مطرح باشد. اینطور نباشد که بیایم از شخصیتی مثل رستم تعریف و تمجید کنم. این کتاب به من اجازه داد برای بار دیگری به این شخصیت ها بپردازم و آن ها را دوباره معرفی کنم تا اگر این کتاب به زبان های دیگر ترجمه شود و مردم سایر کشورها آن را خواندند، این امکان وجود داشته باشد که آن ها باری دیگر با اساطیر ما آشنا شوند. زاستَر این فرصت را می دهد که نگاه دوباره ای به اساطیر ما بشود. اما این نگاه جانبدارانه هم نیست که بخواهم در این کتاب این موضوع را اثبات کنم که اساطیر ما تنها قهرمانان ما هستند و حرف حرف این ها بوده و باقی به خطا رفته اند.

بخش هایی از شاهنامه از جمله هفت خوان رستم را از مصادیق فانتزی نویسی می دانند. نظر شما در این باره چیست؟

بله، خُب. البته باز در خصوص شخصیتی که فردوسی از رستم ساخته و پرداخته و شخصیت پردازی که نموده، بحث کنم، مقداری تخصصی می شود و ممکن است احتیاج به ارجاع به منابع داشته باشد. اما به هر حال فردوسی در بسیاری از موارد از قدرت تخیل خود استفاده نموده است. هرچند بحث اساطیر و افسانه ها ذاتا با بحث تخیل و فانتزی ارتباط مستقیمی دارند، یعنی چون آمیخته با تخیل است و به نوعی می توان آن را خواب دسته جمعی نامید، با تخیل و فانتزی ارتباط خیلی مستقیمی دارد. فردوسی از این ظرفیت بسیار بسیار خوب استفاده نموده و در بسیاری از داستان ها با استفاده از تخیل داستان بسیار پُرهیجانی به نمایش گذاشته است.

مسئله اصلی من به عنوان کسی که در زمینه ادبیات سنتی هم پژوهش هایی داشتم و تخصص و مدرک دانشگاهی آن را دارم و چند سال درباره آن پژوهش نموده ام این است که در بسیاری از مجامع ادبی از فردوسی به بزرگی یاد می شود و خیلی درباره ایشان حرف زده می شود اما حقیقت این است که داستان های شاهنامه آنطور که باید، در ایران مطرح نشده است. چطور باید مطرح شود؟ صرف گفتن اینکه شاهنامه اثری در سطح جهانی است و چند بیت از آن را در کتاب ها ذکر کنیم و از آن حرف بزنیم، حق شاهنامه شناسی و فردوسی شناسی را ادا نمی نماید؛ به این می ماند که بگوییم فردوسی در گذشته یک شاعر جهانی بوده است. ما باید قدر فردوسی را اینطور بدانیم که الان هم به عنوان شاعر جهانی شناخته شود. وقتی درباره اش حرفی زده نمی شود و فیلمی ساخته نمی شود و در داستان های مهم و در حوزه های مختلف فرهنگ و هنر ردّی از شاهنامه نمی یابیم، در اصل ما حق مطلب را ادا ننموده ایم. احساس می کنم که یکی از روش هایی که اساطیر خودمان را و فرهنگ غنی گذشته را به نمایش بگذاریم، این است که در داستان ها، رمان ها و شعرهایمان درباره اش حرف بزنیم و آن را بازپروری کنیم.

تخصصتان و تحصیلتان در ادبیات چقدر به نوشتن این رمان یاری نموده است؟ اگر ادبیات نمی خواندید، ممکن بود این کتاب را بنویسید؟ آیا این موضوع به شجاعتتان در نوشتن یاری نموده است؟

این بحث در چند دهه اخیر خیلی مطرح است که چرا متخصصان ادبی و دانش آموختگان مقاطع مختلف از جمله دکتری و اساتید دانشگاه، معمولا آفرینش ادبی خاصی ندارند. شاید خیلی کم و استثنا باشد که در زمینه شعر و داستان، استاد دانشگاه مطرحی را داشته باشیم که کتاب داستانی اش هم مطرح باشد. در این چند دهه بارها سوال شده که چرا چنین است؟ حتی بعضی از دانشجویان این موضوع را به شوخی و به جد می گویند که اگر فردی دارای ذوق ادبی در زمینه شعر و داستان باشد، اگر وارد دانشگاه شود و رشته ادبیات بخواند قطعا ذوقش کور می شود. چند نفر از دوستان شاعرم این موضوع را با جدیت می گفتند و تحصیل در رشته ادبیات را کنار گذاشتند. از طرف دیگر مشاهده می کنیم تقریبا تمامی این شخصیت های ادبی ما که خالق اثر ادبی هستند، چه نویسنده و چه شاعر تقریبا همگی متخصص ادبیات نبودند و در رشته های دیگر تحصیل می کردند و از روی ذوق به سراغ داستان و ادبیات رفتند.

من به عنوان یک دانشجو قبلا بارها هم شعر گفتم و هم داستان نوشتم اما شاید متخصص بودن این جرئت نوشتن و سرودن را از من گرفته بود. زمانی که می خواستم شعری بسرایم یا داستانی بنویسم، خیلی می ترسیدم زیرا مولوی، راهنمایی و حافظ را می دیدم و جرئت ابراز درونیات ادبی خود را نداشتم چون در درون خودم را خیلی پایین می دیدم. اما این جوششی بود در من و حدود سه سال چیزهایی که به ذهنم می رسید و تراوشات ذهنی خودم را نوشتم. حتی تا حدود 5 تا 6 ماه بدون هیچ هدفی می نوشتم بدون اینکه به تبدیل شدن آن به رمان، فکر کنم تا چیزی را که به ذهنم می آمد، روی کاغذ پیاده می کردم. به مرور به خودم مطمئن تر شدم و به خودم اعتماد بیشتری پیدا کردم و تصمیم گرفتم آن را به صورت رمان مفصل بنویسم.

تا حدودی رشته دانشگاهی ام مانع پیشرفت من می شد در حوزه ذوق ادبی. اما به محض اینکه توانستم ترس را کنار بگذارم، توانستم از آن استفاده کنم. اکنون می توانم بگویم شاید من اگر ادبیات نخوانده بودم، این رمان را می نوشتم ولی قطعا بدون تحصیل در رشته ادبیات به شکل کنونی بیرون نمی آمد. نمی توانستم از شخصیت های اساطیری بهره گیرم یا از مفاهیم عرفانی در سطح بالا بهره بگیرم و در رمانم بازتاب دهم. فکر می کنم برای عده کمی اتفاق بیفتد که هم بتوانند رشته تخصصیشان را به عنوان ادبیات استفاده نمایند و هم ذوق ادبی خود را حفظ نمایند. امیدوارم که این آغاز خوبی باشد. حس می کنم که این ذوق را دارم و در کنار آن دانش ادبی و دانشگاهی که دارم بتوانم از آن استفاده کنم تا کارهای بعدی ام قوی تر و بهتر از آب در بیاید. گرچه این رمان اولین اثر من است؛ اما در زمینه های مختلف ادبیات عرفانی، ادبیات داستانی و ... پژوهش و مقالاتی داشته ام.

کمی بیشتر ما را با محتوای کتاب آشنا کنید.

اگر بخواهم به صورت فشرده درباره این کتاب سخن بگویم، در کتاب شخصیتی وجود دارد که به جهان مردگان راه می یابد و با شخصیت های مختلف و بیشتری آشنا می شود، در قسمتی از روایت با شخصیت های اساطیری ایران روبرو می شود. درنهایت در ارتباط با این شخصیت ها و آشنایی با جهان مرگ، او را سوق دهد به سمت اینکه به آن هدف والای خود برسد. یعنی آن چیزی که در زندگی شاید ناتمام بوده است، به آن کمال انسانی رسیدن. اگر در زندگی ناتمام بوده در این جهان مرگ بتواند به کمال و آن هدف والای خود برسد.

کمی هم درباره زاستَر 2 به ما بگویید.

من از یک عنصر تخیلی در طرح این داستان استفاده کردم؛ اینکه این شخصیت انگار که در زمان گم شده است، بُعدی از این شخصیت در کنار پیرمردی است و بعد دیگر در تالاری است و بُعد دیگرش در کنار شخصیت های اساطیری. چیزی مثل جهان موازی. این ها به دنبال سلوکی هستند تا به یک جهان و سرزمین موعود برسند. وقتی طرح کتاب کامل شد. طرح این جهان که جهان مرگ آن را می نامند در ذهنم بود. آن جهتی که طی می نمایند تا برسند به سرزمینی که به آن سرزمین موعود می گویند. چون دیدم زمان در جهان مرگ با زمان در جهان ما بسیار متفاوت است و جهتی که آن ها طی می نمایند حدود هزاران سال طول می کشد. به این نتیجه رسیدم که می توانم آن را بیشتر گسترش دهم مثلا در طول این هزاران سالی که آن ها در جهت هستند، می توانند با سرزمین های مختلفی آشنا شوند. حال یکی از این سرزمین ها سرزمینی است که مربوط به اقوام باستانی ایرانی است و درگیری هایی که با اقوام دیگری مثل نئاندرتال ها دارند. این طرح کلی زاستَر 2 (مرد خدایان) است. در اینجا بحث ارتباط این شخصیت ها با خداگونه هایی از شاهان مطرح است به گونه ای که انگار به جهان اسطوره ها بازگشته ایم و جهان انسان های اولیه ای که تصور می نمایند، انسان های قدرتمندی که شاه یا جادوگر هستند؛ خدایان هستند. این ها فکر می نمایند واقعا خدایانی وجود دارند که با هم در جهانی مردگان و زندگان بر سر این سرزمین ها درگیرند و این ها خود نمایندگانی دارند که ممکن است خود نیز از خدایان باشند مثلا کیخسرو شاه فرهمند ایرانی یکی از این خداگونه ها است.

طرح زاستَر 3 را هم آغاز کردم هرچند به قطعیت و کلیت نرسیدم. عنوان این کتاب زاستَر 3 (دهکده گرگ ها و شُبانان) است. فکر کنم ظرفیت خوبی برای تبدیل شدن به یک اثر خوب را داشته باشد. در طرح کلی آن، این شخصیت وارد دهکده ای در یک سرزمین می شود که دو مدل شخصیت آنجا هستند. گروهی شخصیت های شیطانی و منفی دارند که از آن ها به عنوان گرگ ها یاد می نماید و گروه دیگر شخصیت مثبت دارند با نام شُبانان از آن ها یاد می شود. انگار شُبانان پیغامبر جهان زندگان هستند. این شخصیت های مثبت و منفی پیغام هایی از سرزمین های مختلف می آورند و بحث های در خصوص سرزمین های مختلف در جهان مردگان دارند و گروه هایی که فعالیت می نمایند و جهتهایی که این گروه ها می فرایند. جدال هایی بر سر این مسائل در این جلد از رمان مطرح می شود.

نغمه یخ و آتش نمونه ای از رمان های فانتزی پیروز جهان است که با ظهور در قامت فیلم بازی تاج و تخت مخاطبان بسیاری را تحت تاثیر قرار داد. در بیشتر داستان های فانتزی به ویژه ادبیات غرب از عنصر گرگ بسیار استفاده می شود. شما برای نوشتن این بخش از اثری (چه داستان و چه فیلم) الهام گرفته اید؟ چه کسی و یا چه چیزی در نوشتن الهام بخش شما بوده است؟ چه چیزی یا چه کسی شما را به فانتزی علاقمند کرد؟

اگر بخواهیم کمی تخصصی به این مقوله نگاه کنیم، بحث بینامتنیت پیش می آید. هیچ ادیب، نویسنده و شاعری را نداریم که بگوید تمام آنچه که نوشتم، برآمده از ذهنم است. قطعا زمانی که یک متن ادبی خلق می شود، در ارتباط با متون ادبی است که قبلا نوشته شده است؛ اما به طور مستقیم از کتابی تاثیر نگرفتم، اگر هم بوده، یک کتاب نبوده است؛ مثلا در بحث سلوک به میزان بسیار کمی از کیمیاگر الهام گرفتم یا گرگ (در جلد اول زاستَر هم گرگ وجود دارد) را از شازده کوچولو الهام گرفتم. همانطور که گفته شد، بخش اعظمی از شخصیت های اساطیری را از شاهنامه الهام گرفتم و بخش عرفانی و سلوک را بیشتر از ادبیات عرفانی ایران الهام گرفتم.

فیلم ها هم بی تاثیر نبودند، شاید قبلا فرصت فیلم دیدن نداشتم اما فیلم های مطرح روز تاثیر داشتند مثلا فیلم بازی تاج و تخت در بعضی از تصویرسازی ها و قسمت های ترسناک و دلهره آور در نوشتن و الهام بعضی از تصویر سازی ها تاثیر داشته است. همینطور گرگینه ها تا حدود بسیار کمی از نظر ایده در این اثر تاثیر داشته است. اما در حد بینا متنیت بوده است چون مولف نمی تواند از یک ذهن خالی مفاهیمی را بیان کند قطعا با متون ادبی پیش از خودش ارتباط دارد.

ورودم به جهانی فانتزی به شخصیت فردی ام بازمی شود که تخیل پُرکاری دارم. در حال نوشتن چند داستان کوتاه به سبک علمی تخیلی هستم. از طرف دیگر در حال نوشتن یک رمان اجتماعی هستم که در حال کامل شدن است. ابتدا رمان اجتماعی را به سبک رئالیسم اجتماعی طرح و آغاز به نوشتن کردم اما باز ذهنم به سمت فانتزی رفت و فصل آخر آن متاثر از چنین گفت زرتشت نیچه شد. این موارد نشانگر این است که ذهنم تخیلی و فانتزی است یعنی حتی اگر بخواهم در سبک رئالیسم بنویسم؛ شاید نتوانم و دوباره به سمت فانتزی و رئالیسم جادویی بازگردم. یعنی فانتزی نوشتن در روحیات من وجود داشته و دارد. از اول زندگی ام انسانی بودم که اهل تفکر عمیق و انسان درونگرایی بودم و به مقدار زیادی اهل تخیل بودم و بسیار خیال پردازی می کردم. آن موقع نمی دانستم که میخواهم نویسنده شوم یا رمانی بنویسم اما خیلی خیلی تخیل پرکاری داشتم که به نظرم این عامل اصلی بود که چرا من سبک رمان فانتزی را انتخاب کردم. هرچند دلایل دیگری هم وجود دارد عرصه رمان فانتزی در ایران بسیار خالی است و کارهای بسیار زیادی می توان انجام داد. دوست دارم در این زمینه مطرح شوم و کارهای قابل ستایشی ارائه کنم که توجه ها را جلب کند.

علاوه بر دروس دانشگاهی در کلاس های دیگری مربوط به نوشتن شرکت نموده اید؟

نه، متاسفانه از کلاس و استادی بهره نگرفتم البته در بحث تحصیلات دانشگاهی بهره گرفته ام. رساله دکتری ام درباره ادبیات داستانی است و در این مقطع تحصیلی زمان زیادی را با مفاهیم داستان نویسی و نقد داستان و انواع ادبی گذاشته ام و در دوره دکتری مکتب های ادبی را با دکتر حسین پاینده گذراندم که یکی از اساتید بزرگ ادبیات داستانی هستند و کتاب های متعددی در این زمینه دارند. حضورم در کلاس ایشان بسیار تاثیر داشته است. به اجبار هم که شده در این مقطع تحصیلی داستان ها و رمان های زیادی خواندم، نقد رمان و رمان و داستان های زیادی را هم خوانده ام که فکر می کنم تا حدود زیادی جای کلاس داستان نرفتن را برایم پُر نموده باشد.

چه بازخوردی پس از چاپ کتاب گرفتید؟

من به عنوان فردی که بسیار علاقه و استعداد دارم و مهم تر از این ها سه سال از عمرم را صرف نوشتن این رمان کردم، انتظار داشتم که از زاستَر استقبال شود و عده ای به این کار توجه نمایند. متاسفانه از بد اقبالی سال جاری نمایشگاه کتاب برگزار نشد و تبلیغات آنچنانی از دستم ساخته نبود چراکه برای چاپ کتاب هزینه نموده بودم. متاسفانه استقبال چندانی از کتاب نشد و فقط عده کمی از دوستان و آشنایان و عده خیلی کمی از علاقمندان این کتاب را تهیه کردند. متاسفانه شرایط مالی و کرونا هم مزید بر علت شد تا این کتاب مورد توجه قرار نگیرد امیدوارم پس از دریافت این جایزه (جایزه قلم هگمتانه) به این کتاب توجه بیشتری شود.

قصد دارید برای بچه ها و نوجوانان هم رمان فانتزی بنویسید؟

با توجه به نگاه عمیقی که به مسائل دارم فکر نمی کنم برای بچه ها و نوجوانان بنویسم زیرا بیشتر جنبه فلسفی و نگاه عمیق به مسائل دارم و فکر نمی کنم این نوع نگاه به من این اجازه را بدهد. احساس می کنم که شخصیتم جوری است که اگر هم بخواهم برای کودک و نوجوان بنویسم نمی توانم پیروز باشم.