چرا آلبر کامو عاشق فوتبال بود؟ - وبلاگ اخبار و رویدادها

به گزارش وبلاگ اخبار و رویدادها، حتی اگر خیلی هم به ادبیات و فلسفه اروپایی علاقه مند نباشید، احتمالاً نام آلبر کامو، نویسنده معروف فرانسوی را شنیده اید.

به گزارش ایلنا، کامو خالق آثاری همانند بیگانه و طاعون بود و در 7 نوامبر 1913 در الجزایر به دنیا آمد که آن سال ها مستعمره فرانسه بود. او اگرچه به خاطر فعالیت ادبی اش مشهور است و حرف های فلسفه ای که در کتاب هایش زده، اما خودش جایی گفته: همه آنچه را که مطمئناً در خصوص اخلاق و تعهدات می دانم، مدیون فوتبال هستم.

بد نیست بدانید آلبر کامو از کودکی عاشق فوتبال شده بود، شباهت هایی را بین این ورزش، ماهیت انسان، اخلاق و هویت شخصی می دید و باور داشت سادگی در فوتبال با پیچیدگی های تحمیل شده از سوی مقاماتی مثل دولت و کلیسا در تضاد است.

شاید بپرسید کامو چطور با فوتبال آشنا شد؟

او در دانشگاه الجزیره تحصیل کرد و از سال 1928 تا 1930 به عنوان دروازه بان برای تیم نوجوانان آنجا بازی کرد. البته کامو در سال 1928 رو به فوتبال حرفه ای آورد و عضو باشگاه ورزشی مون پانسیه شد، اما ابتلا به سل در 17سالگی، باعث شد دوران ورزشی او نیز با خاتمه دوره تحصیلی اش به اتمام برسد.

کامو در جایی از زمان حضورش در دروازه گفته: یاد گرفتم که توپ هرگز آن طور که انتظارش را دارید نمی آید. این به من در زندگی یاری زیادی کرد.

شاید این پرسش پیش بیاید که چرا آلبر کامو دروازه بان شد؟

ادواردو گالئانو، نویسنده اروگوئه ای گفته کامو نمی خواسته کفش هایش خراب گردد، برای همین دروازه بان شد تا زیاد ندود. هربرت لوتمن، نویسنده بیوگرافی آلبر کامو هم نوشته که او در بچگی آنقدر نحیف و کوچک بوده که هم تیمی هایش برای آنکه صدمه ای در جریان بازی نبیند، او را درون دروازه می گذاشتند.

پاتریک مک کارتی، نویسنده کتاب کامو: بیگانه، نیز بُعد دلاورانه دروازه بانی را که داوطلبانه و بیگانه است به این برنده نوبل مربوط دانسته، چون نسبت به هر بازیکن دیگری کمتر جزئی از تیم است و گفته احتمالاً کامو هم از همین خوشش آمده.

اما روژه گرنیه، نویسنده و روزنامه نگار فرانسوی علت دیگری دارد: شاید، چون دروازه آدم را یاد صحنه می اندازد و دروازه بان توی آن احساس می نماید که مثل هنرپیشه است. این به طور تلویحی اشاره ای است به عشق و علاقه آینده کامو به تئاتر.

در ابتدای قرن بیستم البته تئاتر در اوج معروفیت و قدرت قرار داشت و خود کامو هم بعد ها به یکی از دوستانش گفته بود که بدون تردید، تئاتر را به فوتبال ترجیح می دهد.

هرچند که کامو پس از 17سالگی دیگر نتوانست فوتبال بازی کند، اما همواره تا خاتمه عمر یک تماشاگر پروپا قرص فوتبال باقی ماند.

او در دهه 1950 در مصاحبه با یک مجله ورزشی درباره تیم سابقش، RUA گفت: احساساتی می شوم... چقدر تیمم را دوست داشتم. به خاطر شادی پس از پیروزی، آنگاه که با خستگی پس از کوشش در هم می آمیزد... چقدر بی نظیر! بعلاوه به خاطر میل احمقانه گریستن در شب های شکست...